Początki bernardyna

W samym sercu Alp, na wysokości około 2,5 km, przejechać hospicjum Grand Saint-Bernard znajduje.

Przechodzi przez wieki służył jako wodny między Morza Śródziemnego i krajach Europy Środkowej i Północnej. Amfiteatr bezprecedensowe piękno gór z postrzępionymi szczytami lodowych.

Ze względu na szczególny układ na przełęczy roku Wielkiego Bernard runda szaleje zimny wiatr, co czyni to miejsce prawie do zamieszkania. Przynajmniej w formie, do której jesteśmy przyzwyczajeni.

W tym obszarze niedostępnym dla setek wieków była legenda Bernard psów, Święte psy których dzieci na całym świecie będą uczyć się z podręczników. Bernard, jest niewątpliwie najbardziej znanym rasy psów, które przez wieki wiernie służy człowiekowi.

Najbardziej wiarygodne hipotezy o pochodzeniu historii bernardyna Uważa to ogromna alpine pies pochodził z Giant tybetański Mastino, z którego pochodzą wszystkie duże psy górskie, jak również walki ras psów. Jego pierwszy obraz (płaskorzeźba przedstawiająca niewolnika wiodącą ogromny psa na smyczy), przechowywana w Muzeum Brytyjskim, pochodzi z roku 850 pne.

Na imponującej wielkości psa może być oceniana z faktu, że jej głowa jest na wysokości barków człowieka. Konstytucji, kości, mięśnie psy mówić o jej niezwykłej wytrzymałości, co jest szczególną cechą nowoczesnych St.Bernards. Najprawdopodobniej ten pies Arystoteles opisany jako "watchdog niezwykła wytrzymałość", MARCO polo opisane jako "pies wielkość ośle wokół jak Lew, a szum i muskulatura", Rzymianie używali również te psy do pilnowania stad i walki z dzikimi zwierzętami. W Alpach, dostali wraz z legionów podczas kampanii Aleksandra Wielkiego.

Łapanie ratowania ludzi w górach schronisko mnisi starali się wykorzystać w tym celu szereg ras psów, ale, ze względu na szczególnie złożony charakter tych działań, z udziałem specjalnej siły i wytrzymałości w końcu osiadł na dużych psów, które są hodowane mieszkańców szwajcarskiej doliny. Psy były pierwotnie wykorzystywane do ochrony schronienia przed rabusiami i wilki, ale ostatecznie zaangażował się w operacjach ratowniczych, stanowiących główną aktywność mnichów Wielki bernardyna.

Było zakonnicy zaangażowani w hodowli psów przez skrzyżowanie gatunków pokrewnych, byli w stanie utrzymać i umocnić takie funkcje jak - dużej wysokości, wytrzymałość fizyczną - cech najbardziej potrzebnych do ratowania życia w górach. Klasztor prowadzone prace ratunkowy osiągnął swój szczyt między 1795 i 1851 roku, kiedy między innymi psami szczególnie sławny Bernard Barry I - najsłynniejszego psa ratowniczego w historii, ratują życie z 1800-1812gg, co najmniej 44 osób. Na cześć zasług w Paryżu Bernard Barry wzniesiono pomnik.

Historia Saint Bernard hodowli poza schronieniem zaczyna z nazwą szwajcarskiego hodowcy Schumacher, rosną od wielu osób, biorąc jako punkt odniesienia dawnych czasach, Barry. Morfologiczne St.Bernards portret, niemal zbiegło się z teraźniejszością, został zatwierdzony przez przewodnicy psów Kongresie w Zurychu w 1887 roku (choć nazwa "Bernard pies" oficjalnie konsolidowane przez 7 lat wcześniej - w 1880 roku). Data ta symbolizuje oficjalne St.Bernards wejście w świat zorganizowanej hodowle psów i wystawach, po raz pierwszy przeprowadzone w Anglii w połowie ubiegłego wieku, a stamtąd rozprzestrzenił całej Europie.

Zatem, angielski jest uznawany za fakt, że byli pierwszymi prawdziwymi zwolennikami tej rasy. Bez ich wysiłków Saint Bernard rasy nie jest prawdopodobne, aby być dalej rozwijane. Od tego czasu, zarówno w Szwajcarii iw Niemczech istnieje szereg wybitnych hodowców, których praca ma znaczący wpływ na rozwój rasy. Począwszy od lat dwudziestych, rozpoczyna "złoty wiek" Bernard w Europie, która trwała ponad 20 lat.